Axşam üstü idi. Burula-burula uzanan yol ilə hərbi hissəmizdən bir az aralıda, Soyuqbulaq dağının başında yerləşən «poliqona» qalxırdım. Düşünə-düşünə addımlayır, dağı arana aparırdım, aranı dağa… Birdən UAZ-69 maşınının yanımda saxlaması ilə qapının açılması bir oldu: -Yuxarı qalxırsan, yoldaş

O, hər il Novruz öncəsi kəndə gedirdi. Atası rəhmətə gedəndən anası, qayınatası vəfat edəndən bəri qaynanası tək-tənha yaşayırdılar. Onlar gündüzlər bir yerdə bişirib, düşürlər, bir yerdə nahar edirdilər. Axşamlar isə hərəsi öz evində gecələyirdi. Bu qocaman, əməkdar analar ömür-gün yoldaşlarının

Hörmətli redaktor Müşfiq Çobanlı! Bu günlərdə arxivimi qaydaya salarkən bu hekayənin əlyazmasınına rast gəldim. Hekayənin müəllifi tələbə yoldaşım Rəna Kərimova idi. Həyat yoldaşı Azad Hüseynov da tələb yoldaşım idi. O zaman mən “Vətən səsi” qəzetində şöbə müdiri işləyirdim. Rəna mənə göndərmişdi

Mən artıq böyümüşdüm. Ətrafımda baş verənləri, danışılanları anlayacaq qədər böyümüşdüm. Biz ailədə yeddi uşağıq. Məndən böyük bir bacım, məndən kiçik üç bacım, iki qardaşım var. Mən sizə ailəmizdə eşitdiklərimdən, görüb anladıqlarımdan, yaşadıqlarımdan söhbət açacam. Mən artıq böyümüşdüm.

Yadullah Qeybullah oğlu Mirzəyev – 12 yanvar 1970-ci ildə Naxçıvan rayonunun Sirab kəndində anadan olub. 1977-ci ildə Sirab kənd orta məktəbinin I sinfinə qəbul olunub, 1987-ci ildə həmin məktəbin X sinfini bitirib. 1988-1990-cı illərdə Ukraina Respublikasında həqiqi hərbi xidmətdə olub. 1996-cı

Ötən məqalələrimdən birində etiraf eləmişdim: Doğma adam haqqında yazmaq çətindir. Düzü, səbəbini bilmirəm. Hərdən düşünürəm ki, bəlkə, bu, həmin adamı yaxşı tanımağınla bağlıdır, yəni həmin adam açılmış kitab kimidir, onu dəfələrlə oxumusan və təkrar qayıtmaq istəmirsən. Çünki istənilən insanın,

Hekayəmizin qəhrəmanı öz ailəsində rəng və davranışları ilə se-çilən bir bal arısıdır. Digər arılardan daha çox sarı olduğu üçün ailədə onun adını Buğdacıq qoymuşdular. Rəngi fərqli olduğu kimi, Buğdacığın maraq dünyası da digər arılardan fərqli idi. Hər kəs çiçəklərdən şirə və toz toplamaqla

NİZAMİ MƏMMƏDZADƏ Azərbaycanın Əməkdar jurnalisti, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü (1957) Nizami Zilli oğlu Məmmədzadə (Məmmədov) - 1957-ci il mayın 10-da Gürcüstanın Marneuli rayonunun Yuxarı Saral kəndində anadan olub. Azərbaycan Dövlət Universitetinin jurnalistika fakültəsini bitirib.

Kübra Tural qızı Musayeva 2010-ci ildə anadan olub. Naftalan şəhərindəki 2 saylı tam orta məktəbin 6-cı sinif şagirdidir. Yazar olmaq həvəsi, onu gözəl hekayələr yazmağına zövq etmişdir. Onu da deyək ki, Kubra öz yaşından böyük bir qavramaqla, hekayələrini qələmə almışdır. Atası Tural

Qəfərova Təranə Yusifqızı 10.05.1969-ci ildə Cəlilabad rayonunda ziyalı ailəsində anadan olmuşdur. Orta təhsilini Cəlilabad rayonunda almışdır.1993-1994-ci illərdə Tibb kollecini bitirmişdir. İxtisasca tibb bacısıdır.İki övladı var.Hal-hazırda Bakı şəhərində yaşayır."Dünyanın dadı " adlı

Dar küçələrlə hərəkət edən tək-tük insanlara baxırdı. Ətrafda hökm sürən sakitlikdən vahimələnərək, evlərin pəncərələrindən süzən işıqları seyr etdi. Sonra isə başını qaldırıb göydəki ulduzlara, sonra eyvandan otağa baxdı. Otaqdakılar susub oturmuşdular. Hamının fikri uzaqlara dalmışdır. Bayaqkı

Hekayənin şüjetinin əsasını reallıqda baş vermis hadisə təşkil edir. Elnur Hasan Mikailın adı, kontaktları və məktubları dəyişdirilməmişdir. Müəllif Salidə Şəmmədqızı (Şərifova) Esmira vərəqlədiyi kitabı yerinə, yəni rəfə qoyaraq, masanın arxasında oturub yazı yazmaqla məşğul olan rəfiqəsindən

Dostlarımdan biri fotomu çəkdi. Fotoya baxdığımda bu şeiri yazdım. Bu oğlanın içində Bu oğlanın içində, Hava var, su var! Kişilik, Mənlik, Və qürür var, Yaradan belə yaradıb, Bu var! Bu oğlanın içində, Dəniz var, Özü də, tərtəmiz var! Ləpələrinin dəliliyini- Sakitləşdirən dəniz var! Bu oğlanın

Teymur işdən çıxıb evə tələsirdi, iki gün bundan əvvəl evdə olmalı idi. Amma neft daşlarında baş verən qəzaya görə növbədə iki gün də artıq qalmalı olmuşdu. Həmişəki kimi evə çatmağa tələsirdi ,lakin blokun qarşısına çatanda son dəfə etdikləri davanı xatırlayıb , kədərləndi. Axır vaxtlar belə

Xəyyam yeni köçdükləri evin eyvanından şəhəri seyr edirdi. 18 mərtəbəli binanın 15-cü mərtəbəsindən şəhər çox gözəl görünürdü. O şəhərə bir xeyli tamaşa etdikdən sonra evə keçdi və tarı götürərək üzərində çalışmaq istədiyi təzə mahnını ifa etməyə başladı. İfası o qədər də ürəyincə olmadığından,

Prof. Dr. Marufcan Yoldaşev 1973 yılında Özbekistan’da (Fergana) doğdu. 1996 yılında Fergana Devlet Üniversitesi’nin Özbek Dili ve Edebiyatı Bölümünden mezun oldu. Özbek dilbiliminin lengüapoetik alanındaki çalışmalarıyla tanınmıştır. Çevirmen olarak, Çağdaş Türk Lehçeleri ve Rusçadan Özbekçeye

Pərixanım Mikayılqızı “Elm və Təhsil” qəzetinin baş redaktoru, şair-publisist, nasir, araşdırmaçı jurnalist,

Çoxdankı arzum idi ki, qocalar evindəki atilmış qocaları ziyarət edim və onlarin talehləri ilə maraqlanim. Allah bu arzumu ürəyimdə qoymadı və mən istəyimə nail oldum. İlk ziyarətimdən sonra bir necə gün özümə gələ bilmədim. Bir – birindən kədərli, maraqlı insan taleləri məni o qədər özünə cəlb

Süleyman səhərin alatoranında yola çıxmaq üçün erkən oyandı. Həmişə olduğu kimi bacısı Zibanı bivaxt oyatmağa qıymadı . Onun axşamdan hazırladığı süfrəyə yaxınlaşıb məcməyinin üstündəki dəsmalı götürdü. Bacısının nimçələrdə qoyduğu pendir, qatıq, bal- qaymağa baxıb ürəyi kövrəldi. Ziba tək

Baharın ilıq, ətili havası Gülarənin qəlbində gözəl hisslər yaratmışdı. Özü də bunun nədən ibarət olduğunu anlamırdı. İçində qəribə bir həyacan da vardı... Sanki nəsə olacağından xəbər verirdi bu hisslər. İri qara gözləri, uzun kiprikləri, al yanaqları ona xüsusi gözəllik verirdi. O, çox cazibadar,