ŞAHİN HƏMİDLİ: "Elə qucaqladım kəndimizi mən..."

Havanı bu sayaq görməmişdim heç

Əhvalı dəyişib bu gün havanın,
İstisi,soyuğu belə, bilinmir.
Qəlbindən nə keçir tutqun havanın,
Gözləri ağlayır, gülür, bilinmir.

Üfüqdə aranı yaman qatıblar
Gözə görünürlər itən buludlar.
Göylər xəritəni xatırladırlar,
Boylanır səmadan qitə buludlar.

Yerə uzanıbdır dərə aşağı,
Dumanı baş-ayaq görməmişdim heç.
Çox şeylər görmüşdüm payız qabağı,
Havanı bu sayaq görməmişdim heç.
22. 07. 2018-ci il


Dərə

Təp-təzə baharı geyib əyninə,
İndicə yuxudan oyanıb dərə.
Duman pencəyini atıb çiyninə
Dağların dibində dayanıb dərə.

Sərin bulaqlardan süzülür payı,
Şırıltı səsi var onun dilində.
Alıb qucağına o, axan çayı
Çəkir qayğısını şəlalənin də.

İllərdir qalıbdır oyun içində,
Sıldırım qayada abır göyərib.
Dərənin dibində, suyun içində
Daşların üstündə mamır göyərib.


Ana tutub balasının əlindən

Payız gəldi, yenə hava qaraldı,
Yaşl meşə yarpaq-yarpaq saraldı,
Dərin dərə duman dolu xaraldı,
Asılıbdır şəlalənin telindən.

Göydə bulud yağışları hayladı,
Leysanların işi-gücü çayladı.
Şır-şır səsi bayatıdır, layladır,
Eşidirik bulaqların dilindən.

Gül-çiçəyi yerdə yuxu aparıb,
Təpələrin sinələri qabarıb,
Külək yenə çöldə haray qoparıb,
Gözü qalıb daşqınında, selində.

Şiş qayalar qılınc kimi sıyrılıb,
Bulud göydən, duman çöldən ayrıb,
Dağ yolları ilan kimi qıvrılıb,
Uzanıblar təpələrin belndə.

Uca dağlar uca qala kimidir,
Küləklərin ahı nalə kimidir.
Qoşa yamac ana- bala kimidir
Ana tutub balasının əlindən.


Anam Simzər xanımın ölümündən 23 il keçdi.

Əmr elə, dayanım qulluğunda mən

Anamın əziz xatirəsinə

Sən ki, öyrətmisən neçə anaya,
Necə saxlayarlar toyuq-cücəni.
Ana, bir əl gəzdir təndirxanaya
Çörək ətri bassın bizim küçəni.

Vurğunu olduğun kəndin,kəsəyin,
Çiskini, dumanı səni gözləyir.
Əlinlə yığdığın yorğan-döşəyin
Səliqə-sahmanı səni gözləyir.

Yiyəsiz qoymusan evi, eşiyi,
Gəl, bizim ocağı gur qala, ana.
Nə vaxtdır boş qalıb taxta beşiyin,
Sal məni içinə, yırğala ana.

Qəbrinin üstündə yandırıram şam,
Əllərim titrəyir, ürəyim əsir,
Sənin qabağında elə durmuşam,
Sanki,bir uşağam,əmrə müntəzir.

Barışa bilmirəm yoxluğunla mən,
Yaxın gəl, görsünlər gözlərim səni.
Əmr elə, dayanım qulluğunda mən,
Götürüm belimdə gəzdirim səni.


Bir çəmən yaşıllıq saxlayıb mənə

Nağılım, qəzəlim, şerim, bayatım,
Tapmısan dərdimə çarə, gəlirsən.
Sənə quzu kəsim, ay kənd həyatı,
Hər yerdə işimə kara gəlirsən.

Çoban atla gəlir mənlə görüşə,
Qanqallar sallanıb atın yalından.
Gözlərim qonaqdır yorğa yerişə,
Daş yolda od çıxır atın nalından.

Enli yarpaqları gülür vələsin,
Meşə qollarını salır boynuma.
Çıxır qabağıma dağ şəlaləsi,
Bir bulaq su alır məni qoynuna.

Ürək qızdırdığım kənd adamları,
Bir ömür yaxşılıq saxlayıb mənə.
Kəndim qoltuğunda bir dərə duman,
Bir çəmən yaşıllıq saxlayıb mənə.


Bahar sənə yazar yaşıl şeirini

Dərdini torpaqdan gizlədən ağac,
Onunçün qurd yeyir içini bəlkə.
Sən də ürəyini bu torpağa aç,
Üstündən qəm çəkdi, köçünü bəlkə.

Köklərin öpərlər biri-birini,
Suyun damlasına onlar nur deyər.
Çöhrəsi nurlanar çiçəklərinin.
Göyərər qəlbində qədim yurd yeri.

Şehini qurudar gün baxışıyla,
Su iç, köklərinə daşı şeirimi.
Torpağın üstündə yaz yağışıyla
Bahar sənə yazar yaşıl şerini.


Elə qucaqladım kəndimizi mən

Söküldü dağların gözlərində dan,
Şirin yuxusundan səhər oyandı.
Qurtuldu gecənin qaranlığından
Kəndimiz ilahi nura boyandı.

Yazıb, yaratmağa qəlbim döyünür,
Yaddaşım işləyir qələm yerinə.
Dağlardan süzülən bulaq suyunu,
İçdim qurtum-qurtum məlhəm yerinə.

Sevdim o yerlərə düşən izi mən,
Torpağı köksündə çoxaldar məni.
Elə qucaqladım kəndimizi mən,
Çətin o, yadından çıxardar məni.


Şairlər unutmur sözü söhbəti

Müşfiq Borçalıya

Baxdım bir şəkilə dəyişdi halım,
Elə bil dünyaya gəldim təzədən.
Ömrün uzun olsun, Müşfiq Borçalı,
Arada qalmışıq: - otuz il və mən.

Azalmır tarixin dumanı, sisi,
Ötənlər yadından çıxmır heç kimin.
Bu gün xatırladım gözəl Tiflisi
Şeyri yada düşdü Əlizaminin.

Yazdığım misralar gəlir ürəkdən,
Sözün təəssübkeşi deməyin,azdır.
Sazınız heç zaman düşməsin kökdən,
O yerin, o yurdun sərvəti sazdır.

Yadından çıxmasın vətən bir anlıq,
Yazdığın şeyirə uca qalam, de.
Var olsun Darvazlı Mədəd Çobanlı,
Rima anaya da məndən salam de.

Şairlər unutmur sözü-söhbəti,
Mən sizi özümçün uğur sayıram.
Bağrıma basıram Rafiq Hümməti,
Yavər Həsəni də salamlayıram!
Bakı, 08.02.2017

AYSELİN TOYU

Əslən Ulu Borçalımızın Bolnisi rayonunun Darvaz kəndindən olan görkəmli dilçi-alim, filologiya elmləri doktoru, professor Mədəd Çobanlının nəvəsi Aysel xanımın toyuna ithaf elədiyim şeiri bir il bundan qabaq yazmışam. Aysel xanım dəyərli dostum Müşfiq Borçalının qızıdır. Bu şeiri bir il bundan qabaq yazsam da, dəyərli dostlarımın arzusu ilə yenidən paylaşıram. Füsrətdən istifadə edib çox hörmətli Mədəd müəllimi, ömür -gün yoldaşı Rima ananı, Müşfiq qardaşımı, onun ailəsini, Aysel balanı, şair dostlarım Sədi Yaradanqulunu, İlyas Əfəndini, Rafiq Hümməti, dəyərli şairə bacımız Konul Hidayətqızını salamlayıram.

Gözün aydın olsun Mədəd Çobanlı,
Maşallah, cəngidir Ayselin toyu.
Durub qulluğunda dil qanunları,
Sözün ahəngidir Ayselin toyu.

Ata ürəyidir, ana ürəyi,
Baba sevincidir, nənə fərəhi,
Ulu Borçalının duzu-çörəyi,
Şəkəri, qəndidir Ayselin toyu.

Mənadır, məntiqdir, mənası dərin,
Tükənməz nurudur gülən gözlərin.
Bəlkə də dünyada bütün rənglərin
Ən gözəl rəngidir Ayselin toyu.

Bir söz boxçasıdır, şeirlə dolu,
Ustadla, aşıqla, şairlə dolu,
Hikmətlər içində xeyirlə dolu
Mahnı çələngidir Ayselin toyu.


ZiM.Az


.