Rəşidə ALLAHVERDİYEVA: Gəlib ürəyində ölüm biryolluq...

Rəşidə xanım
Allahverdiyeva
24 маy 1974-cü ildə
dünyaya göz açıb.
1990-1995-ci illərdə
Azərbaycan Dövlət
Pedaqoji Üniversitetinin
filologiya fakültəsində
ali təhsil alıb.
Hazırda Beyləqanda
müəllimə işləyir.


Gəlib ürəyində ölüm biryolluq

Bəlkə, çıxım yola bir səhər çağı,
Həsrəti gözümdən silim biryolluq.
Səndə ürəyimi qoyub gəlmişdim,
Özümə qayıdım, gəlim biryolluq.

Yoruldum özümə "səbr et", - demekden,
Ağlaya-ağlaya şən görünmekden.
Var olub ölmekden, yox dirilmekden.
Qoy gelim, gözünde ölüm biryollüq.

Sen Tanrı dergahı, men qerib adam,
Cadar torpağına teşne buludam.
Gelim,görüm sene doğmayam,yadam?..
Kiminem,kimsenem bilim biryolluq.

Gör neçe arzunu verdim güdaza,
Bir payız bu yükle çıxammaz yaza.
Ya sene yetişim,bitsin bu ceza,
Ya senden üzülsün elim biryollüq..
Bu qeder daşürek olma,izin ver,
Gelib üreyinde ölüm biryolluq...


***
Ay içimden keçen yollar,
Uzanırsan qeme qemden.
Çox uzağı yaxın etdin,
Axır aldın meni menden.
Sen uzandın,men darıxdım,
Önüme sedleri yıxdın.
Getdin..., getdin derde çıxdın,
Ne çatdı ki,mene senden..?
İtirdin öten,yeteni,
Tapammadın bir iteni.
Gözüm yaman çekir seni,
Qorx ki,çökersen bu nemden.
Derd ekeni biçemmirsen,
Her elden su içemmirsen.
Şuşadan ki keçemmirsen,
Daha get keç cehennemden...!
Görüm yolun yümrülsün,yol,
Ayırmısan meni menden...


***
Kor qismet alnıma yazan yazının
Hamısı qarğışmış,hansını yozum?!
Yadımdan çıxanda çin çıxdı yuxum,
Gözümden düşende doğruldu arzum.

Bezirem ömrümün qem qonağından,
Qovuram,yolunu burulub gelir.
Qelbimin qanıdır gözümden axır,
Hardasa süzülür,durulub gelir.

Bir-bir topladığım top-top dağılar,
Belke,nabeledem,belke,naşıyam.
İçimde bir sevda qebiristanı var,
Mense yüz mezara tek baş daşıyam.

Tanrım,ezabından qurtarmaq ezab,
Özüme başqa bir ömürmü alım?...
Son arzu gözümde qalmasın deye,
Neynim,eceli de gözdenmi salım?....


***
Niye bu şeherin küçeleri boş..?
Niye evler burda yiyesiz qalıb...?
Güneş acığını töküb küleye.
Göyün qezebinden yerde iz qalıb.
Ağaclar quruyub yanıb qeherden.
Binalar yollara boylanır herden.
Kiminse gözünden axan kederden
Birce mavi gözlü bu deniz qalıb..
Ne bir sakini var,ne de bir qonaq,
Bu seher kimseden alamaz ki,soraq.
Gözleri qapıydı,üreyi otaq...
İndise bir qapı,bir dehliz qalıb.
Çoxdan küle dönüb ocağı,odu,
Yumulub gözleri,korşalıb yadı.
Belke de, yadından çıxıbdı adı..
Neylesin?....gah sensiz,gah mensiz qalıb..
İnsan bir dünyadı,ürekse şeher..
Menim dünyam ise üreksiz qalıb...


***
Adımı ADAM qoyalı,
Düşdüm ters işe, bilmedim.
Ömür ağac,mense yarpaq
Qopsam da,düşe bilmedim.
Men ha qaçdım,yol uzandı.
Arzular içimde yandı.
Zaman od üstde qazandı.
Qaynatdı,bişe bilmedim...
Elim yaman duzlu imiş,
Ürek derde sözlü imiş.
Bu ecel çox nazlı imiş,
Hele görüşe bilmedim.
Bu dünya ele dardı ki...
Gen olsa,ruh sığardı ki?!...
Sevinc olsa,ne vardı ki..
Qemle döyüşe bilmedim..
Ne var yadla döyüşmeye..?!
MENle döyüşe bilmedim.....


***
Gören,hara gedir bu YOL...?
Dayaz olan üzden geder.
Belke,eyriden eyridi...
Geden çaşıb düzden geder...
Ne döndür,ne de dolanır...,
Bu yol ne yaman uzanır.
Son ucu Haqqa dayanır.
Kim gederse,BİZden geder...
Hey aparar.....getirmezmiş.
Meni MENe yetirmezmiş.
Hesret de göz götürmezmiş-
Ne var...düşer gözden....GEDER....

***
Hardasa bir dünya ola,
Tutub izindən qaçasan.
Gözünə qor dola-dola
Dərdin gözündən qaçasan.
Yollar izini tanıya,
Yellər telini sanaya.
Yıxıldıqca diz qanaya
Bir kal sözündən qaçasan.
Üzünə sərin meh dəyə.
Günəş vura,yağış döyə.
Hamıya sus deyə-deyə
Sən öz səsindən qaçasan.
İçin gözündən axmadan,
Dönüb geriyə baxmadan.
Dünya adlı kor daxmadan,
Ya da özündən qaçasan.


***
Dünya şəhər,ömürsə yol...
Ha qaçdım, kəndə çıxmadı.
Qarşıma min canlı çıxdı,
Bircəsi bəndə çıxmadı.
Ömür sürüldü,yoruldu.
Tək dərdə-sərə yol oldu.
Çoxunda doşab bal oldu,
Neylədim,məndə çıxmadı.
Çoxsa da gəlib gedənim,
Tapılmadı hal bilənim.
İnsafından pay bölənin
Saydıqca kəm də çıxmadı.
Nə düşdüsə,ötə düşdü.
Kündələrim kütə düşdü.
Püşküm yüz yol itə düşdü,
Bircə yol səndə çıxmadı.
Hər kəsin öz sevinci var,
Mənimki məndə çıxmadı...